شعراز بهار
از بهار با نسیمی می روم پای كوهی قد بلند سبزه های پای كوه بوی آهو می دهند می روم تا غصه را لای مه پنهان كنم چشمه ی خورشید را در دلم مهمان كنم می نشینم روی خاك با محبت می شوم با علف های غریب گرم صحبت می شوم پونه ها صف بسته اند زیر پای آبشار كبك ها آماده اند تا بخوانند از بهار توی گوشم آبشار شاد شر شر می كند چشم هایم را بهار از خدا پر می كند ...
